Thailand 2003

In april 2003 gingen we naar Thailand.

Winkelen in Chiengmai
Op 1 mei stegen we met 6 kunstenaars op van Schiphol richting Bangkok. Chiengmai was de eerste stop. Vanwege de vliegreis hadden we geen materialen bij ons. Het eerste avontuur was winkelen. Papier en verf waren het moeilijkst te vinden maar al met al zijn we er toch uitgekomen. Zo kochten we een hele stapel cementzakken om daar een hoedje en een jasje van te maken. Voor en achter beschilderd door de kinderen. De plumeau was prachtig om uit elkaar te trekken en de gekleurde veren te gebruiken voor decoratie. In anderhalve dag hadden we het voor elkaar.

Sky after the rain
Wie waren de kinderen van Baan Tha? Aidsweeskinderen! In huizen in de omliggende dorpen vormen ze met elkaar een gezin. De oudste is de baas. De kinderen zijn een deel van het World Vision project: “Sky after the rain” Deze organisatie zorgt voor het opgroeien van de kinderen. Ze leren een beroep en dan kunnen ze zelf verder. Oudere kinderen hebben nu al vaardigheden in het maken van bezems en grafkransen. Die worden verkocht. Alle beetjes helpen. Een aangrijpende gedachte dat we met deze kinderen een dag optrekken. Proberen het kind in de kinderen wakker te maken. Hen aan te vuren om in hun traditioneel denkende hoofdjes het favoriete fantasiedier tevoorschijn te laten komen. Elke dag zaten er 60 nieuwe kinderen voor ons. Dagelijks vertelde Wim het verhaal van Noach, met de belofte van de regenboog. Dieren zijn een dankbaar onderwerp om te tekenen en te schilderen. In totaal hebben we met ongeveer 450 kinderen gewerkt, op 2 locaties.

Heeft het wel zin gehad?
JA! Als ik de kinderverhalen hoor dan weet ik het zeker. De diepe groeven geslagen in de kinderharten door verdriet, zijn in staat een nieuwe groef te ontvangen. Een groef van kleur en vorm, van trots dat je zoiets moois hebt gemaakt. Dat je een hele dag mocht spelen. Van liefde. Van mensen die van ver voor jou zijn gekomen. Het applaus.

Fern
Fern een meisje van 5 bad een gebedje voor het eten. Het was haar beurt. “Dank U wel God! Morgen gaan we kleuren ! “ En gekleurd heeft ze! Een niet te stuiten “fireball” die er maar niet genoeg van kon krijgen. Wie is Fern? Ze vertelde: “Mijn moeder lag op het matras en ze werd zo heet, zo heet…. Ik heb haar handen gevouwen op haar borst gelegd, met een boekje koelte toegewuifd en toen was ze dood!’ Haar vader zit in de gevangenis. Nabi zong een liedje voor ons. Toen ze klein was moest ze steeds haar plas opdrinken van haar vader, die haar ook mishandelde. Op een dag ziet ze hoe haar vader haar moeder vermoordt. Sindsdien kon ze niet meer praten. Haar eerste geluid na lange tijd was een liedje! Daarna kwamen de woorden pas weer
U begrijpt onze ontroering en dankbaarheid toen het moment van de parade en het dorpsfeest was aangebroken en ruim 400 kinderen over straat paradeerden. Een kilometer kinderen! Trots lieten ze hun kunstwerken zien. Ze hadden het aangetrokken en opgezet of droegen de vlaggen en spandoeken met zich mee. Een kinderfanfare van de Mhong stam, ( allemaal sponsorkinderen!), in nationaal Kostuum voerde de stoet aan.
De thai TV heeft het vereeuwigd, de krant heeft er over geschreven en de gouverneur van de provincie heeft ons allemaal toegesproken. Het mooist van alles waren de trotse en blije ogen van de kinderen. De kinderen lagen dubbel van het lachen om gekke Bart onze goochelaar. World Vision had voor de hele stoet en belangstellenden een eenvoudige maaltijd gekookt. Het was feest! De hitte was intens. Soms boven de 40 graden. We zijn niet gesmolten, niemand is ziek geweest. We zijn zo ontzettend dankbaar dat we dit hebben mogen doen.

Achtergrond

Noord Thailand, Chiengrai, Kuntan District, Baan Ta
De toename van de armoede en het aids probleem ontnemen de bevolking in deze regio de mogelijkheid om overeind te komen. Ze zakken eigenlijk steeds dieper weg in hun visieuze cirkel. Door de armoede trekken de mensen die nog een beetje kunnen werken weg uit de dorpen, naar de steden om geld te verdienen. Zodoende kunnen degenen die achter blijven ( de kinderen, jongelui en oude mensen) ook de oogst maar slecht binnen halen. Er is geen zorg en toezicht en aids kan zich gemakkelijk verspreiden.
Aids is doodsoorzaak nummer 1 in Kuntan. Ook kinderen jonger dan 5 jaar sterven. Er zijn dus veel wezen, geen verzorgers. Oude mensen blijven over die verzorgd moeten worden en die dragen bovendien de last van hun “weeskleinkinderen”. Chiengrai is een van de grootste “drugs” velden in de wereld. Het wordt goedkoop gemaakt en er is gemakkelijk aan te komen. (vooral de amphetaminen)
De regering zet zich ook in voor deze groep en is een project begonnen: “Sky after the rain” De aids groep komt 1 keer per week samen. Dit vermindert alleen niets aan het gevolg dat de ziekte heeft op de kinderen die achterblijven. Het ziekenhuis en de regering zijn met hulp van World Vision een programma begonnen om de kwaliteit van leven voor de wezen te verhogen. Op het gebied van onderwijs, een beroep leren, gezondheidszorg en geestelijke ontwikkeling. Duurt 5 jaar en 613 kinderen zijn er bij betrokken.